Jak redagować tekst
Artykuł powinien być zredagowany zgodnie z poniższymi wytycznymi:
• Tekst powinien być opatrzony afiliacją i numerem ORCID.
• Do tekstu należy dołączyć streszczenie w języku polskim (ok. 1000 znaków ze spacjami).
• Należy wypisać minimum pięć słów kluczowych.
• Materiał ilustracyjny:
- powinno zostać wskazane miejsce umieszczenia ilustracji (w tekście lub jako dodatkowe karty po głównym zrębie tekstu), a pliki w formacie jpg. lub tiff. o rozdzielczości 300 dpi należy przesłać niezależnie od pliku tekstowego.
- zdjęcia i ilustracje powinny być oznaczone numerem i opisem zdjęcia oraz źródłem pochodzenia lub prawami autorskimi
• Tekst musi być wyposażony w przypisy oraz bibliografię sporządzone zgodnie ze standardami redakcji (zob. Jak redagować tekst).
• Objętość tekstów:
• Artykuły naukowe (ok. 40 tys. znaków),
• Materiały (ok. 40 tys. znaków),
• Sprawozdania (ok. 20 tys. znaków).
Tekst główny
1. Teksty napisane czcionką Times New Roman 12 (interlinia 1,5, marginesy 2,5 x 2,5 cm), wyjustowane, bez ręcznego przenoszenia wyrazów.
2. Tytuły książek, artykułów, dramatów, filmów piszemy kursywą, tytuły czasopism zapisujemy krojem prostym w cudzysłowie.
3. Cytaty umieszczone w tekście głównym zapisujemy w cudzysłowie. Uwaga: cytaty dłuższe niż jedno zdanie wydzielamy graficznie w osobnej linii (zapisane czcionką Times New Roman 10, interlinia 1, bez cudzysłowu).
4. W tekście głównym zasadniczo nie stosujemy skrótów, wyjątek stanowią skróty: m.in., np. Również w całości piszemy „rok” i „wiek”.
5. Liczebniki główne 1-9 piszemy słownie, od 10 wzwyż stosujemy zapis cyfrowy. Liczebniki porządkowe zapisujemy słownie.
Przypisy
1. Przypisy dolne (na każdej stronie), elementy przypisu oddzielone przecinkami, przypis zakończony kropką.
2. Elementy przypisu: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł (kursywą), ewentualnie redaktor, opracowujący lub tłumacz, miejsce i rok wydania, strona
Przykłady:
Książka autorska:
A. Sewerynik, Prawo autorskie w muzyce, Warszawa 2014, s. 81–84.
Książka nieautorska:
Teatrologia w Polsce w latach 1918–1939. Antologia, wybór tekstów i oprac. E. Udalska, Warszawa 1979, s. 231–232.
Artykuł w gazecie/czasopiśmie:
J. Mayer, Śląsk poetycki, „Dziennik Polski” 1938, nr 307, s. 11.
Hasło słownikowe:
H. Bartnicka-Górska, Grus Kazimierz, [w:] Słownik artystów polskich i obcych w Polsce
działających. Malarze, rzeźbiarze, graficy, t. 2 D–G, Wrocław 1975, s. 499–501.
Artykuł pisany pod pseudonimem:
Refleks [J. Przybyła], Historia „Szczutka”, „Polska Zachodnia” 1928, nr 31, s. 5.
Materiał źródłowy z sygnaturą:
J.R. Bujański, Żywot poczciwy pana Prezesa, rękopis Biblioteki Śląskiej, sygn. BTLw 82
3. Polskie odniesienia w przypisach: tamże, taż, tenże, tegoż, tejże.
Przykłady:
Przypisy następujące po sobie, odniesienie do jednej pracy:
J.R. Bujański, Narodziny zaczarowanej dorożki. Szkice do portretów: Władysław Broniewski, Konstanty Ildefons Gałczyński, Adam Polewka, Jan Wiktor, Jerzy Zawieyski, Kraków 1989, s. 50.
Tamże, s. 50.
Przypisy następujące po sobie, odniesienie do jednego autora:
J. Mayer, W kopule florenckiej katedry, „Dziennik Polski” 1937, nr 223, s. 15–16.
Tenże, Z książnic florenckich, „Dziennik Polski” 1938, nr 147, s. 10.
Pojedynczy tekst tożsamego autora w większym zbiorze:
I. Poniatowska, Mazurki Chopina w transkrypcjach Pauliny Viardot,
[w:] tejże, W kręgu recepcji i rezonansu muzyki. Szkice chopinowskie, Warsza-
wa 2008, s. 59–73.
M. Tomaszewski, Obecność muzyki Chopina w twórczości rówieśników i następców, [w:] tegoż, Muzyka Chopina na nowo odczytana. Studia i interpretacje, Kraków 1996, s. 107–154.
4. Odsyłacze do źródeł internetowych:
Autor, tytuł kursywą, adres strony, data dostępu umieszczona w nawiasie kwadratowym lub tylko adres strony i data dostępu
Przykład:
A. Heinrich, Teatr jako broń wojny. Teatry języka niemieckiego w okupowanej Europie podczas II wojny światowej, https://miesiecznik-wobec.pl/teatr-jako-bron-wojny-teatry-jezyka-niemieckiego-w-okupowanej-europie-podczas-ii-wojny-swiatowej-anzelm-heinrich/ [dostęp: 15.09.2024].
https://katalog.bibliotekazkp.org.pl/ [dostęp: 27.10.2024].
Bibliografia
1. Bibliografię należy ułożyć w porządku alfabetycznym, zaczynając od nazwiska autora. Elementy opisu: nazwisko i pełne imię autora, data wydania w nawiasie okrągłym, tytuł (kursywą), ewentualnie redaktor, opracowujący, tłumacz (inicjał imienia i nazwisko), miejsce, nazwa wydawnictwa po dwukropku, numery stron.
2. W zależności od wykorzystanych materiałów bibliografia powinna zawierać podział na kategorie, np. archiwalia, źródła, akty prawne, artykuły prasowe, opracowania.
Przykłady:
Książka autorska:
Arendt Hannah (1998), Eichmann w Jerozolimie. Rzecz o banalności zła, Kraków:
Społeczny Instytut Wydawniczy Znak.
Książka redaktorska:
Leksykon polskich artystów karykatury od 1945 do 2013 (2013), red. Z. Zaradkiewicz, G. Godziejewska, Warszawa: Muzeum Karykatury im. Eryka Lipińskiego.
Artykuł w prasie/czasopiśmie:
Drewniak Bogusław (1978), Organizacja niemieckiego życia teatralnego na obszarach Polski wcielonych do Rzeszy w latach II wojny światowej, „Przegląd Zachodni”, nr 4, s. 5-6.
Hasło słownikowe:
Pawłowicz Weronika (2023), Józef Jan Mayer, [w:] Kresowianie na Śląsku do 1945
roku. Leksykon, t. 1, pod red. K. Kleszcza i M. Kalczyńskiej, Opole: Instytut Śląski, s. 217–219.
Materiał archiwalny:
Archiwum Zakładowe Biblioteki Śląskiej. Dział Uzupełniania Zbiorów. Teczka 5/4. Akcja zabezpieczenia księgozbioru 1944–1945.
Materiały biblioteczne:
Grus Kazimierz, Album karykatur Grussa,, grafika Biblioteki Śląskiej, sygn.
G 7189 IV.
Uwaga:
Jeśli w bibliografii mamy kilka prac jednego autora układamy je w porządku alfabetycznym.
